ทวิภพ(2 เล่มจบ)
by ทมยันตี
เจ้าของห้องยังแต่งตัวไม่ครบเครื่อง หากเมื่ออยู่ในชุด 'กางเกงฝรั่ง' กำมะหยี่สีดำ เสื้อขาวอกแข็งเรียบ เขาก็ไม่ดูแปลกตาสำหรับเธอต่อไป แต่บัดนี้ ตาของมณีจันทร์จะเป็นอย่างไรก็สุดรู้
คุณหลวงนุ่งผ้าม่วงสวยกว่า
ท่าทียืนคอยเธอข้างฉากไม้ ตัวตรง สุภาพ ดวงตาใหญ่ เปลือกตาซ้อนขยายกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย ริมฝีปากหนาได้รูปโค้งหยัก ยักเยื้อนแย้มละไมในที
อากัปกิริยาเช่นนั้นทำให้มณีจันทร์ตัวแข็ง ก้าวขาไม่ออก
มือใหญ่เอื้อมออกมา ทอดให้เธอแตะแต่ปลายนิ้ว เสียงละมุนบอกค่อยๆ
"ระวังธรณี ผ้าจะพันขาล้ม"
มณีจันทร์รู้สึกคล้ายตัวเองเป็นเจ้าสาว ที่จะถูกส่งตัว คนที่เคย 'เปรี้ยวสุดฤทธิ์' ชักลังเล ยิ้มแหย หันมาทางข้างหลัง แม่ม้วนน่ะ ตามติดไม่มีวันทิ้งระยะไกลเกินวาเด็ดขาด
"ท่านกำลังแต่งตัว เร็วๆ เจ้าค่ะ"
มณีจันทร์หันหน้าหันหลัง ทำท่าจะหนีเอาดื้อๆ หากคนแตะปลายนิ้วยึดไวัมั่น ตาพราวราวกับรู้สึกในเรื่องเดียวกัน
"เชิญ"
เสียงนุ่มทอดยาว ไม่มีใครสังเกตว่าปลายหางเสียงสะท้านนิดๆ ด้วยความในใจ
...รูปเอยรูปอ่า
บรรดาสตรีไม่มีสอง
ยิ่งวินิจพิศโฉมนวลน้อง
มาต้องโฉลกลักขณา
จะนุ่งสิ่งไรก็งามสม
จะห่มสิ่งไรก็รับหน้า
หญิงทั้งหลายในโลกา
มีมาไม่เปรียบเจ้าเอย...
ท่าทียืนคอยเธอข้างฉากไม้ ตัวตรง สุภาพ ดวงตาใหญ่ เปลือกตาซ้อนขยายกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย ริมฝีปากหนาได้รูปโค้งหยัก ยักเยื้อนแย้มละไมในที
อากัปกิริยาเช่นนั้นทำให้มณีจันทร์ตัวแข็ง ก้าวขาไม่ออก
มือใหญ่เอื้อมออกมา ทอดให้เธอแตะแต่ปลายนิ้ว เสียงละมุนบอกค่อยๆ
"ระวังธรณี ผ้าจะพันขาล้ม"
มณีจันทร์รู้สึกคล้ายตัวเองเป็นเจ้าสาว ที่จะถูกส่งตัว คนที่เคย 'เปรี้ยวสุดฤทธิ์' ชักลังเล ยิ้มแหย หันมาทางข้างหลัง แม่ม้วนน่ะ ตามติดไม่มีวันทิ้งระยะไกลเกินวาเด็ดขาด
"ท่านกำลังแต่งตัว เร็วๆ เจ้าค่ะ"
มณีจันทร์หันหน้าหันหลัง ทำท่าจะหนีเอาดื้อๆ หากคนแตะปลายนิ้วยึดไวัมั่น ตาพราวราวกับรู้สึกในเรื่องเดียวกัน
"เชิญ"
เสียงนุ่มทอดยาว ไม่มีใครสังเกตว่าปลายหางเสียงสะท้านนิดๆ ด้วยความในใจ
...รูปเอยรูปอ่า
บรรดาสตรีไม่มีสอง
ยิ่งวินิจพิศโฉมนวลน้อง
มาต้องโฉลกลักขณา
จะนุ่งสิ่งไรก็งามสม
จะห่มสิ่งไรก็รับหน้า
หญิงทั้งหลายในโลกา
มีมาไม่เปรียบเจ้าเอย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น